اميرالمؤمنين(ع) مي‌فرمود: وَاللَّهِ لُوْاُعْطِيتُ اْلاَقالِيمَ السَّبْعَةِ وَمَا تَحْتَ اَفْلاَكِهَا عَلَي اَنْ اَعْصِيَ اللّهَ فِي نَمْلَةٍ اَسْلُبُهاَ جِلْبَ شَعِيرَةٍ مَافَعَلْتُهُ. [1]

«به خدا قسم اگر تمام عالم هستي را به من دهند كه به مورچه‌اي ظلم كنم و بي‌جهت پوست جوي را از دهان آن بگيرم، نمي‌كنم.»

حضرت سجاد نيز مي‌فرمود:

                         تَعْصِي الْآلهَ وَاَنْتَ تُطْهِرُ حُبَّهُ                                        هَذَا لَعَمْرِي فِي الْفِعَالَ بَدِيِعُ

                         لَوْ كُنْتَ تُظْهِرُحُبَّهُ لأطَعْتَهُ                                           اِنّ‌ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِبُّ مُطيعُ

«خداوند را معصيت مي‌كني و ادعا مي‌‌‌‌كني كه او را دوست داري! به جان من اين دعا از عجايب امور است. اگر راستي خدا را دوست داشتي، او را اطاعت مي‌‌‌‌‌‌‌كردي؛  زيرا محب هميشه مطيع محبوب است.» [2]

در اين اشعار نيز امام سجاد مي‌گويد: محال است كه خداوند را معصيت كنم؛‌ زيرا او را دوست دارم.

پي نوشت ها:

[1]. نهج البلاغه فيض ره ص 714

[2]. بحار ج 11 ص 83  ط  قديم